Vorig jaar zijn Emma en ik naar Krakau geweest. Een spontaan tripje, omdat het toen nog kon en omdat wij allebei nog nooit in Polen waren geweest en Krakau ons ontzettend leuk leek. Over onze trip naar Krakau en het bezoek aan Auschwitz komt nog een apart verhaal, de ster van deze blog is zurek, de over-over-overheerlijke Poolse soep die wij daar toevallig hebben gegeten…en je raadt het al, het was liefde op de eerste lepel.

En natuurlijk geldt ook hier de onvermijdbare reisklassieker: Als alles volgens plan was gegaan, dan hadden wij misschien wel nooit zurek geproefd.

Wij waren net in Krakau aangekomen. Het regende en we hadden woeste honger. Onze airbnb lag aan de andere kant van de stad in de Joodse wijk, een goede 25 minuten lopen vanaf het station. Toch besloten wij eerst de spullen weg te brengen en daarna op het gemakje te gaan eten. Ik had online een leuke pub gevonden en wij hadden bedacht dat wij daar gingen dineren. Watertandend liepen wij door de stad want het liep al tegen zevenen en uit ieder gaatje waar een cafe, pub of bar achter zat, kwam gekmakend lekkere etenslucht. Maar we hielden vol. Ondertussen begon het te miezeren en moest ik heel nodig plassen, ook heel klassiek. En uiteraard namen wij een ongeplande d-tour want lopen op navigatie gaat blijkbaar niet altijd in één keer goed.

Bij de airbnb konden we eerst de juiste deur niet vinden. Bleek dat wij nog een stuk door hadden moeten lopen naar de andere kant van het complex. Daar kwamen wij uiteraard pas achter nadat wij 12 steile trappen op waren geklommen om helemaal bovenin te zien dat het pas nummer 38 was en wij nummer 81 moesten hebben. Eenmaal aan de juiste deur  kregen wij de deur niet van het slot. Het was zo’n slim cijferslot waar je op een knop moet drukken voordat de cijfers oplichten. Eerst konden we die hele knop niet vinden. Uiteindelijk kregen wij de cijfers tevoorschijn getoverd en konden we met de code aande slag, maar twee cijfers verder doofde de display alweer en na drie verwoede pogingen om binnen te komen ging het alarm af. Het hele complex hing buiten en wij moesten 5 minuten wachten om dit feest weer te herhalen….en dat nog drie keer. Een telefoontje met de eigenaar wees na 10 minuten bellen eindelijk uit dat wij te hard op de knop (of beter gezegd: Iets onzichtbaars dat door moest voor een knop) drukten dus de display raakte van slag. Je moest de knop zachtjes aaien. Ondertussen trapte ik de deur al zowat in want ik zeek in mijn broek. En die vent aan de andere kant van de lijn: ‘Relaaaaax! Take it eeeeaaaasy…’ Godsamme.

Al met al duurde het aanzienlijk langer dan verwacht voordat we eindelijk konden gaan eten. De airbnb was het gedoe met de deur en een bijna natte broek overigens wel waard, maar inmiddels ronkten beide magen heel boze liedjes. Op naar de pub! Eenmaal daar zagen wij buiten al mensen onder een afdakje zitten en een jongen kwam naar buiten met volle borden. Het zag er veelbelovend uit.
Toen ik aan die jongen vroeg of er nog een tafeltje voor twee was, kreeg ik een snauw. Overigens de enige snauw van de hele trip. Voor de rest was iedereen ontzettend aardig, vriendelijk en heel behulpzaam.

‘Go inside’, bromde hij en liep zelf naar binnen.
Nou, inside dan maar.

Daar kwamen wij er na een beetje gedoe in het kaarslicht (want candle light only!) achter dat je in de vele kamertjes, gaatjes en hoekjes van de pub zelf maar moest kijken of er nog plek was. Je bestelling kon je aan de bar doorgeven. Wij vonden een plek en ritselden een food menu waar geen Poolse kruimel op bleek te staan. Wat ze serveerden was vooral hip fingerfood. Nacho’s, chicken wings, dat soort zaken. En wij zijn natuurlijk de zeikerds van de Sun. Wij willen authentieke hap!

Dit opgeteld bij de matige ontvangst en het feit dat we binnen helemaal niemand zagen eten, alleen buiten onder het afdakje (en het regende inmiddels echt hard) besloten wij hier later terug te keren voor een pint en ons eten ergens anders te halen.

Maar waar?

Een snel rondje om het blok bracht ons niets eetbaars. We passeerden dichte deuren of cafe’s waar je alleen wat kon drinken. Uiteindelijk kwamen wij langs een restaurantje waarvan het interieur naar alle waarschijnlijkheid bij de Action-versie van Riviera Maison was samengesteld. Normaal gesproken niet mijn eerste keus, maar er hing een menukaart buiten (en inmiddels maakte het soort eten ons ook niet meer uit), dus we snelden naar binnen.

Binnen waren wij de enige gasten. Een vriendelijke mevrouw bracht ons de kaart, waar we pierogi (Poolse dumplings) op zagen staan. Eindelijk, de Poolse keuken! Maar ooh…honger. HONGER! Dus…soepje vooraf?
Emma zag bietensoep en zei meteen: ‘Ik wil die!’ Die wilde ik eigenlijk ook. Maar mijn regel is: Neem niet meteen twee keer hetzelfde. Dus bestelde ik de soep die daarboven stond. Iets met zure soep en Poolse worst. Geen idee. Ik zou het wel zien.

Nou, de bietensoep was lekker. En de pierogi ook. Maar het bord van de zurek hebben we uitgelikt in ingelijst. De Poolse mevrouw had pret voor tien!

Back home heb ik uitgezocht hoe je zurek maakt en wat de smaak van die soep zo bijzonder maakt. Zurek smaakt inderdaad een beetje zuur. Maar op een hele nieuwe, frisse, bijzondere manier. Het is een smaak die ik nog niet kende en daar ga ik altijd extra hard van kwispelen. Voorals als het zo lekker is.

Het zuurtje in zurek komt van de zogenaamde ‘zakwas’, een basis van gefermenteerde roggemeel. Waar ik nog aan zuurkool of augurken dacht is het dus roggemeel dat het karakter van de soep bepaalt. Hoe ontzettend leuk kan de wereldkeuken zijn!
Wel moet je zakwas minimaal 4-5 dagen van tevoren maken want het moet een paar dagen bij kamertemperatuur fermenteren.

Niet lang na onze reis heb ik thuis mijn eerste zurek gemaakt. Emma kwam ook eten en wij waren weer helemaal terug in Krakau. En nu ontdekt heb dat zurek een populaire soep is om in Polen met Pasen te eten, kon ‘ie natuurlijk niet in onze Sunshine travel paastas ontbreken :-). Het is dus maar goed dat de pub waar Emma en ik aanvankelijk naartoe gingen qua eten niet was was we gehoopt hadden. Zurek werd zo, compleet onverwachts, dè verrassing van onze reis!

Overigens zijn wij na die legendarische maaltijd met de buiken tonnetjerond nog naar de pub teruggelopen. Nu wij wisten hoe het daar werkte, bestelden wij ons drinkken aan de bar, zochten we een knus plekje uit en sloten de avond in stijl af met kaarslicht en een liter Pools cratftbeer de neus.